دکتر سعید ملایری

از فلسفه آموزش به ناشنوایان می توان به روش هایی که "شنوایی-محور" هستند و بر آموزش از طریق حس شنوایی و "گوش دادن" تاکید کرد. در این روش ها تمرینات و فعالیت های آموزشی متمرکز بر حس شنوایی می شود و از تاکید بینایی به ویژه در سال های اول فراگیری مهارت "گوش دادن" اجتناب می گردد.
روش شنوایی-کلامی(Auditory-Verbal Therapy) جزو این روش ها محسوب می شود.به طور کلی در طیف وسیع فلسفه های آموزشی، روش شنیداری-کلامی بیشترین تاکید و روش زبان اشاره کمترین تاکید را بر استفاده از حس شنوایی دارند.

بر همین اساس می توان چشم انداز و هدف غایی روش شنیداری-کلامی که همانا "دستیابی فرد ناشنوا به حقوق شهروند مستقل" می باشد را بهتر مورد توجه قرار داد. در واقع حضور فرد ناشنوا در جامعه عادی الزاماتی دارد که از نگاه فلسفه شنوايی-کلامی، مهم ترین الزام "دسترسی حداکثری فرد ناشنوا به علایم و نشانه های شنیداری" است که جز با تاکید خاص و هدفمند بر حس شنوایی به ویژه در سال های اولیه آموزش امکان پذیر نیست.
البته باید توجه داشت که نمی توان همه کودکان و افراد ناشنوا را ذیل یک چتر آموزشی واحد قرار داد و روش شنیداری-کلامی نیز چنین ادعایی را ندارد. لازم به ذکر است که یکی از قواعد مهم روش شنیداری-کلامی این است که درصورت عدم امکان رعایت شرایط لازم برای ادامه روش تک حسی(شنیداری)، ارجاع به موقع و دخالت دادن حس بینایی است. بدیهی است درصورت عدم رعایت این قاعده، موضوعیت اجرای صحیح روش شنیداری-کلامی نیز زیر سوال می رود.

معرفی روش شنوایی کلامی
فیلم ویدئویی روش شنوایی کلامی - مکادن
فیلم ویدئویی روش شنوایی کلامی- دانیل